ମାଟିକୁ ମଲମ କରି ଲେପି ଦେଖ ଆକାଶ ଛାତିରେ କେବଳ ଯେ କ୍ଷତରୁ ଝରେ ତା ନୁହେଁ ଆଖିରୁ ବି ରକ୍ତ ଧାର ଝରେ। ଜୀବନ ବି ଧଇଁ ସଇଁ ହୁଏ କିଛି ବାଟ ଧାଇଁ ଗଲା ପରେ ବାକି ଥିବା ନିଶ୍ୱାସକୁ ଭିଡ଼ି ଧରି ରଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ହଜିବା ଭିତରେ। ସେଇ ଆର୍ତ୍ତନାଦ ଭିତରେ ହିଁ ରିଆଜ୍ କରେ ଜୀବନ କଣ୍ଠସ୍ୱର ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୁଏ ଧୀରେ ଅନେକ ବାର ଚିତ୍କାର କରିବା ପରେ। ସୁଖ ଦୁଃଖ …
ବଜାରେ ଆଜି ହଜାରେ କଥା ପଚାରି ବୁଝୁଛି କିଏ, କାରଣ ଆଜି ବାରଣ ସାଜି ନିଜକୁ ମାରୁଛି ସିଏ…।। ନୀରବ ମନେ ଭିଷଣ ଯୁଦ୍ଧ ସ୍ଥିରତା ଆସୁନି ମୋଟେ, ଦୁଃଖ ଦରିଆ କୂଳରେ ବସି ଲୁହ ମୁଁ ପିଇଛି ପେଟେ…।। ଗୋଲାପ ଦେହେ ରକତ ଏତେ କିଏ ସେ ଦେଇଛି ଢାଳି, ତଥାପି ଦେହେ ବିଛେଇ କଣ୍ଟା ନିଜେ ହିଁ ମାରୁଛି ତାଳି…।। ସମୟ ଯଦି କୁହନ୍ତା ଥରେ ପଛକୁ ଫେରିବ ସିଏ, କହିବି ତାକୁ ସାଙ୍ଗରେ …
ଅନ୍ଧାରିଆ ଆକାଶର ଜଙ୍ଗଲ ରାସ୍ତାରେ ପାହାନ୍ତି ତାରାଟି ଜଳେ, ବେଫିକର୍ ବତୀଖୁଣ୍ଟ ପ୍ରାୟ ନିଶାନ୍ତ ଏ ଶୀତୁଆ ପହରେ || ରାତିସାରା ଆକାଶରେ ତାରାଙ୍କର ମେଳା, ଜୀବନର ରଙ୍ଗ ମଉଚ୍ଛବ ଭରି ଅଶାନ୍ତ ଚିତ୍ତରେ ନିରୋଳା ଏ ନକ୍ଷତ୍ରଟି ହଜିଅଛି ଜୀବନର ସଂଜ୍ଞା ପଢ଼ିବାରେ || ପୃଥିବୀର ଜୀବନ ଯାତନା ପଦ୍ମଭୁକ୍ର ଜଳି ଯାଉଥିବା ସ୍ବପ୍ନ ଅମୃତ ବାସ୍ନା ନେଇ ବିଷାୟିତ ପ୍ରାଣ ପାଇବା ନ ପାଇବାର ଶାନ୍ତି ସାନ୍ତ୍ଵନାକୁ ନେଇ ଭଲ ପାଇବାର ସ୍ଵପ୍ନ ଆଉ …
ପ୍ରାପ୍ତି ଅପ୍ରାପ୍ତିର ଠିକ୍ ମଝିରେ ରେଖାଖଣ୍ଡର ମଧ୍ୟବିନ୍ଦୁ ଭଳି ନା ଛୁଇଁପାରେ ପ୍ରାନ୍ତକୁ, ନା ଫେରିପାରେ ଆଦ୍ୟକୁ ସେମିତି ଖୋଲା ଆଖିରେ ଶୋଇ ଶୋଇ ଜୀବନ୍ତ ନିର୍ଜୀବଟିଏ ପାଲଟିଗଲାଣି ଏଇ ଜୀବନଟା । ହେଇ ତ, ସାମ୍ନାରେ ଦେଖୁଛି ତାକୁ ଖୁବ୍ ପାଖରୁ; ଠିକ୍ ମୋ ପରି ହେଲେ ତା’ ଠିକଣାରେ ପହଞ୍ଚିବାଟା ଯେ ଗୋଟେ ଅନିଶ୍ଚିତତା ଏଇଟା ହିଁ ମୋ ପାଇଁ ସୁନିଶ୍ଚିତ; ବୁଝିସାରିଲିଣି ମୁଁ ମିଶିପାରିବେକି ଦୁଇ ବିପକ୍ଷ ବାହୁ ଏଇ ଯେମିତି ଆୟତକ୍ଷେତ୍ରର …
ଥରି ଉଠୁଥିବା ଓଠ ଧାରେ ବାଜେ ନବ ଶୀତ ସାହାନାଇ, କମ୍ପି ଉଠେ ସତେ ଉଷ୍ମ ସହରଟା ସଞ୍ଜ ମାରୁଥାଏ ହାଇ। ରାଜପଥ ଧାର ବଉଳ ଫୁଲରୁ ଭାସିଆସେ ମନ୍ଦମନ୍ଦ, ନାସାନ୍ଧ୍ରକୁ ଛୁଇଁ କରେ ରୋମାଂଚିତ ମିଠା ସ୍ମୃତିର ସୁଗନ୍ଧ। ଶୀତ ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ଅଣ୍ଡାଳି ପକାଏ ପାଦରୁ ପଞ୍ଜରା ଯାଏଁ, ପୁରାତନ କିଛି ପୃଷ୍ଠା ଖୋଲିଗଲେ ଅନ୍ତର ଚହଲି ଯାଏ। ଦେହ ଖୋଜେ ତାତି ନିଦ ଖୋଜେ ରାତି ସଞ୍ଜ ଖୋଜେ କିଛି ନିଆଁ ଚକ୍ରବାଳ ଖୋଜେ …
ପ୍ରତି ଋତୁ ପ୍ରତି ମାସ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଝରିଯାଏ କବିତାର ଧାରା ଅବିରତ । ଆଖି ବୁଜି ଦେଲେ ଦିଶେ ରୂପା ଜହ୍ନରାତି ଭାବିଦେଲେ ବହିଯାଏ ସୋହାଗ ଚଇତି । ପ୍ରିୟ ସହରରେ ଥାଅ ଅବା ପଲ୍ଲୀପୁରେ ବହୁତଳ ଛାତ ତଳେ ଅବା କୁଡ଼ିଆରେ । ଯହିଁ ଥାଅ ଯାହା ଖାଅ କିଛି ବି ଫରକ ନାହିଁ ବେଳେ ବେଳେ ବେଗ ନିଏ କବିତାର ନଈ । ପ୍ରେମିକା ହସରେ ଝରେ ଜୋଛନାର ଧାରା ତୁଚ୍ଛ ଲାଗେ …
ଧୂଆଁଳିଆ ଡିସେମ୍ବରରେ କାଶତଣ୍ଡି ଖୋଜିବାର ଧ୍ରୃଷ୍ଟତା କରିବସେ ଯେବେ, ଡାକବାଲା ର ବେନାମୀ ଚିଠି ଟେ ଆସେ, ସେଇ ପୁରୁଣା ଠିକଣା ରେ! ଅବଶୋଷ ସବୁ ବିଛାଡି ପଡନ୍ତି ଡିସେମ୍ବର ର କୁହୁଡି ପରି ଠାଏ ଠାଏ ! ମୋହ ସବୁ କୋହ ପରି ବାଷ୍ପୀଭୂତ ହୁଏ, କିନ୍ତୁ ଶୀତ ପରେ ଆଉ ବର୍ଷା ଆସେନି! ଛାତିରେ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଅନେକ ଫାଟ, ଶୁଷ୍କ ହେଇଯାଏ ଶିରା ପ୍ରଶିରା; ନରମ ଚମଡା ବି ରୁକ୍ଷ ଲାଗେ, ହେଲେ! …
ଶୀତୁଆ ସକାଳେ କଟିକିଆ ବୋହୂ କମ୍ବଳକୁ ଟାଣି କହେ ଆଠଟା ବାଜିଲେ ଉଠେଇବ ମୋତେ ମୁଁ ଆଉ ଟିକେ ଶୁଏ। ରାତି ପାହାନ୍ତିରୁ ଜେଜେମା ଉଠି ସକାଳ ସ୍ନାହାନ ସାରି ଚଉରା ମୂଳରେ ଧୂପ ଦୀପ ଦେଇ ବସେ ଭାଗବତ ଧରି । ଜେଜେବାପା ଏଣେ ଧୂନୀ ଜାଳୁଥାନ୍ତି ଏକେଣିଆ ଦାଣ୍ଡ ଘରେ ସକାଳୁ ସନିଆ ଧାନ କାଟୁଥାଏ ହାଡଭଙ୍ଗା ଶୀତ ଟାରେ । ରାତି ନ ପାହୁଣୁ ଝଡ ଦେଖାଦିଏ ବଡ ବାପା କପ୍ ପରେ …
ଏକ ଅନୁସନ୍ଧିତ୍ସୁ ଗୁପ୍ତଚର ଭଳି ଶୀତ ଆସେ ଦରାଣ୍ଡି ପକାଇ ଦେହ ଭିତରର ପୁରୁଣା ଉଷ୍ମତା ସବୁକୁ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର କରି ବସେ ସବୁ କିଛି ଚୋରାଇ ନେବାକୁ ଯେତେ ଇଛା ସାଇତା ଉଶ୍ୱାସ ଓ ଥମି ଯାଇଥିବା କିଛି ଧିମା ଅବଶୋଷ। ଛାତିରେ ଛାତିଏ ମୃତ୍ୟୁ ଧରି ଶୀତ ଆସେ ଜୀବନ ସନ୍ଧାନରେ ଛୁଇଁ ଯାଏ ଦେହରୁ ଦେହକୁ ପ୍ରତି ଲୋମକୁପ ଦେଇ ଖୋଜିନିଏ ପଥ ତାର ପହଞ୍ଚିବାକୁ ଦେହ ଅତିରିକ୍ତ ଚେତନା ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଯାଏ …
