କବିତା

ପ୍ରତି ଋତୁ ପ୍ରତି ମାସ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ
ଝରିଯାଏ କବିତାର ଧାରା ଅବିରତ ।

ଆଖି ବୁଜି ଦେଲେ ଦିଶେ ରୂପା ଜହ୍ନରାତି
ଭାବିଦେଲେ ବହିଯାଏ ସୋହାଗ ଚଇତି ।

ପ୍ରିୟ ସହରରେ ଥାଅ ଅବା ପଲ୍ଲୀପୁରେ
ବହୁତଳ ଛାତ ତଳେ ଅବା କୁଡ଼ିଆରେ ।

ଯହିଁ ଥାଅ ଯାହା ଖାଅ କିଛି ବି ଫରକ ନାହିଁ
ବେଳେ ବେଳେ ବେଗ ନିଏ କବିତାର ନଈ ।

ପ୍ରେମିକା ହସରେ ଝରେ ଜୋଛନାର ଧାରା
ତୁଚ୍ଛ ଲାଗେ ଜହ୍ନରାତି ନଈ କଇଁ ତାରା ।

ବେଳ ଦେଖି ନିଃଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦ ଖସି ଆସେ
କିଛି ଆଉ ଦିଶେ ନାହିଁ ମହମହ ବାସେ ||