ଶରତ ଅନୁରାଗ

ଏଇ ଶୁଣନା !

କେବେ ପାଖକୁ ଆସି 

ଅପେକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ଘଟାଇବ ଯେ ?

ଜାଣିଛ,

ମନରୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଯାଏଁ

ଆତ୍ମାରୁ ଆକାଶ ଯାଏଁ

ସଭିଏଁ ପରା ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ ।

ଏଠି ଦିବା ଆଲୋକରେ ବି

ଅମା ଅନ୍ଧକାରର ଭୟ,

ଆଉ ବିସ୍ତୃତ କୋଳାହଳରେ ବି

ଏକାନ୍ତତାର ହୁଏ ବିଜୟ  ।

ହଁ, 

ଏଠି ଫଗୁଣ ଆସେ

ରଙ୍ଗ ବି ବରଷେ,

ଶ୍ରାବଣ ଆସେ

ସଭିଙ୍କ ମନକୁ ହରଷେ ।

ହେଲେ ମୁଁ କାଇଁ ଭିଜିପାରେନି

ସେ ରଙ୍ଗ ଛିଟାରେ,

କି ଓଦା ହୋଇପାରେନି

ସେ ମୂଷଳ ଧାରାରେ ।

ସଭିଏଁ ଆସନ୍ତି ପାଖକୁ

ଖୁବ୍ ପାଖକୁ, ହେଲେ

ନିରବରେ କହିଯା’ନ୍ତି 

“ଆମେ ଯେ କେମିତି

ଭିଜେଇବୁ ତୋତେ,

ତୁ ପରା ଅଛୁ 

“ତୁମେ”ଙ୍କ ଅପେକ୍ଷାରେ” ।

କହିଲ !

କେମିତି ବୁଝେଇବି ତାଙ୍କୁ

କି ସେଇ “ତୁମେ” ବି 

କିଛି ଭରସାରେ ବନ୍ଧା,

ସ୍ୱପ୍ନର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣତା ପାଇଁ

ସେ ମଧ୍ୟ କେଉଁ ଶିକୁଳିରେ ଛନ୍ଦା ।

ସେମାନେ କ’ଣ ବୁଝିବେ ?

ଏଠି ତ ବିନା ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ବି

ସଂକ୍ରମିତ ହୁଏ ଭାବନା,

ପୁଣି ବିନା କାରଣରେ ବି

ମିଳେ ଅନୁଶୋଚନା  ।

ସେଥିପାଇଁ ପରା ଏ ଦୂରତା !

ଯିଏ କି ମାପିଦିଏ

ପାଗଳ ପ୍ରେମର ଗଭୀରତା,

ଆଉ ସେଇ ଆତ୍ମୀୟତା ହିଁ

ବଢ଼େଇଦିଏ ଏ ଚାତକତା ।

ଏଇ !

ଦେଖୁଛ କି ନାହିଁ ?

ମୁଁ କେତେ ବୁଝିବାର ହୋଇଗଲିଣି

ନିଜ ଅଭିମାନର ଅଙ୍କ

ନିଜେ ହିଁ କଷିବା ଶିଖିଗଲିଣି ।

ଏବେ ତ ମୁଁ ଆଉ ସାଲିସ୍ କରେନି

ମନ ସହିତ ମସ୍ତିଷ୍କର,

କି ଭାସିଯାଏନି ମିଠା ମିଠା କଥା ଶୁଣି

ବେଦରଦୀ ଏ ହୃଦୟର ।

ହେଲେ, ଇଚ୍ଛାସବୁ ଜାଗି ଉଠନ୍ତି

ଅଜଣା ଅସମୟରେ,

ଛପି ଛପି କାନେ କୁହନ୍ତି

ଉଭା ହେବାକୁ ମୋତେ

ଚାଲିଯାଇ ତୁମ ପାଖରେ ।

ଛୁଇଁବାକୁ ତୁମ ପାଦ

ଛନ୍ଦିବାକୁ ମୋ ହାତ

ତୁମ କର କମଳରେ,

ଆଉ ବାଣ୍ଟିଦେବାକୁ ସବୁ

ଅବୁଝାପଣକୁ ତୁମରି କାନ୍ଧରେ ।

ହଁ ପରା,

ଖାସ୍ ସେଇଥିପାଇଁ ତ

ଭାବନା ରାଇଜେ ଭିଜି 

ପ୍ରୀତି ଅଳଙ୍କାରେ ସାଜି 

ଶରତ ଅନୁରାଗେ ମଜ୍ଜି 

ମୁଁ ଅଛି କେଉଁକାଳୁ

ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ…!